Ik herinner mij dat ik als starter vol dromen zat.

Dromen om fantastische dingen te realiseren en de wereld een betere plek te maken.

Ik zat aan de bron van de vooruitgang en smeet mij in volle overtuiging en overgave op mijn werk.

Ik wilde iets doen dat ertoe deed, dat zin had en waar ik mijn talenten volop kon ontplooien en aan de wereld kon aanbieden.

Die droom duurde welgeteld een jaar.

Na een jaar kwamen de eerste barstjes in die overtuiging. En nog eens anderhalf jaar later nam ik een time-out in het buitenland vooraleer ik mij voor mijn volgende project zou engageren.

Die tijd heeft me toen goed gedaan, ik kon weer opladen en alles in perspectief zetten. Zo gaat het wanneer je reflectietijd neemt, ik kon met afstand kijken naar die eerste jaren werkervaring.

Ik was wat illusies armer, maar mijn enthousiasme stond weer hoewel ik er ook een hoop vragen bij had gekregen.

Ik zie dat vandaag de dag nog steeds in mijn coaching praktijk.

Jonge mensen die een tijd meedraaien in een organisatie en dan hun pit en geloof verliezen.

Ik merk dat ze een wijsheid in zich dragen die niet bepaald aanleunt bij het huidige systeem.

En gelukkig maar.

Want dat betekent dat ze het anders willen doen en anders willen zien. Net zoals ik indertijd. Met het verschil dat zij aan de start staan en ik ondertussen een goeie 15 jaar verder.

Ik heb in die 15 jaar tijd een enorme zoektocht gemaakt. En wie zoekt die vindt.

De juiste job geeft je vleugels.

Dat je werk een fantastische uitlaatklep kan zijn van wat jij belangrijk vindt, dat geloof staat rotsvast in mij nu.

In de juiste omgeving, omringd en begeleid door de juiste mensen, voor een product of dienst waar je in gelooft, dat geeft een mens vleugels.

En die vleugels hebben we nodig willen we op lange termijn een systeem creëren waarin jonge en oude mensen floreren.

Daarom haal ik zoveel voldoening uit de loopbaanbegeleiding die ik geef.

We zitten inderdaad in een tijd van transitie, en dat betekent dat je zowel oud als nieuw een plaats kan geven. Dat je weet wat van het oude je moet loslaten, wat je meeneemt naar een volgende periode en wat je nieuw te creëren hebt.

Dat vraagt wel dat je er met je hoofd en je hart bijblijft, en de puzzelstukken legt die je stap per stap vergaard hebt en rond je ziet dansen.

Want eigenlijk is het dat een beetje, een dans met je werk, met het leven.

Soms is die dans vurig, soms verdrietig en soms gewoon simpelweg plezant en energiek.

Maar je kan jammer genoeg niet zeggen dat de gemiddelde werkomgeving simpelweg plezant en energiek is. Die moet je de dag van vandaag vaak mee zelf creëren, of mogen mee creëren.

Jonge mensen hebben wat oude mensen vaak niet hebben en vice versa.

Tenzij je weet jong te blijven mét de wijsheid die je vergaart tijdens je leven. En als je op jonge leeftijd al weet dat er iets niet klopt, dan is dat jouw wijsheid, jouw intuïtie die spreekt. En één die ik je aanraad absoluut te volgen.

In die intuïtie ligt een schat van fantastische nieuwigheden die we ongetwijfeld nodig hebben willen we er wat van maken van die wereld van ons.

Weliswaar moet je die finetunen om niet teveel op je bek te gaan, toch niet waar anderen reeds op hun bek zijn gegaan.

Zelfs de overheid steunt je met loopbaancheques voor loopbaancoaching, omdat ze niet willen dat je té hard op je bek gaat.

Dat is het mooie aan loopbaancoaching, dat je zelf je carrière leert navigeren op een manier die bij jou past, met vallen en opstaan, waar jij steeds sterker kan shinen in jouw kleuren.

No matter what.

Zoals Batman’s butler Alfred zei:

‘Why do we fall? To learn to stand up again.’

And to fly.

Tot in mijn volgende blogbericht,

Ine.

Ps. Als je meer uit je werkleven wil halen en je jezelf kon vinden in deze blog, lees dan meer over loopbaanbegeleiding.